İntihar

Şansa kader geldiğimiz şu hayata sıkı sıkı tutunuyoruz efenim. Madem intihar edecek denli son raddeye geldik, son kalan bir kaç km'lik yakıtımızla sevdiğimiz insanların hayatları için bir şeyler yapıyoruz. Hayatına dokunuyoruz kimilerinin parmak uçlarımızla. Hayat bize acı gönderiyorsa biraz daha acı o an gülünecek bir şey çıkarıyorsa daha fazla kahkaha çağırıyoruz. Zaten var mıdır bizi daha fazla yıpratacak şey o saatten sonra. Üstüne yürüyoruz tüm korkuların söylüyoruz hiç söylenmemişleri. Son günmüş gibi yaşıyoruz anlayacağınız sonraki her saniyeyi, ölmeden önceki değil ama, sanki zaten ölmüşüz de bize son bir gün daha verilmişimtırak bir son gün. Sonra belki bir bakıyoruz değişmiş hayat, yağmur dinmiş açmış güneş ve cevap bulmuş kafamızdaki tüm soru işaretleri. Ki genelde bu denli kaygısız ve beklentisiz yaşamanın ardından hep bu gelirdir. Ne kaybettik elimizden geleni yaptıktan sonra yada ilk defa bir şey yapmamış olmanın ardından ? Olmadı mı sıkıyoruz kafamıza efenim yine son gümümüz. Ama kurumuş bir dal yahut hasta bir sırtlan gibi değil elinden gelen her şeyi denemiş ama iş bu ya trajediden olduramamış bir savaşçı olarak ayrılıyoruz bu odadan. Ölmek mesele değil efenim. Cesaret yada korkaklık değil. Ölmek en olağan olmak hali bir canlının. Mesele neye öldüğümüz.

Neye öldüğümüz,nasıl,ne şekilde,nerede,ne yaparken,kimlere dokunduk ve kimlere dokunuyorduk.Gercekten dediğin gibi çok önemli bir konuya değinmişsin.Ölmeye karar verdik madem,ben bilinçli ve sakince alınmış bir intihar kararının,sadece geciktirilebilecegi kanısındayım.En azindan bu kanıya varmak bana boş yere ölmemek gerektiğini öğretti.
Giderken bir şeyler yapmalı efendim veya en azından giderken yalnız gitmemeli.

Her günün sonunda kafamızı yastığa koyduğumuz da yaşadığımız tüm olaylar ve anılar belirir kafamızda. Bir yerde dolduğumuzu ve bazılarını aşamadığımızı düşünür ve girdap ederiz tüm ömrümüzü o tek gece de. Ne var ki neden? Diye sorgulamadan geçemezsin yapılanları. Ben bunları hak edecek ne yaptım demeden duramazsın. Ama birşeyi atladığını ve unuttuğunu da hatırlatırsın kendine. “ Derdi veren dermanı derdin içine gizlemiş.
Meğerse dert bile nasip kısmetmiş, sır bakmak değil görmekmiş, Sabır ise derdi içine gömmekmiş.. ”