Sıklıkla karşılaştığım bir husus söz konusu. Hiç yalnız kalamıyorum. Yalnız kaldığımı düşünüyorum ama ne yapıp ettiğimi karda yürüyüp izini belli etmeyen bazı insanlar gözetliyor. Hiçbir zaman kendi içimdeki hisleri yakın çevremden gizli yaptığımı düşünemedim. Laik, sosyal, demokratik ve hukuk devletinde yaşadığımı düşünsem de hep sanki Kuzey Kore ve onun gibi devletlerde yaşadığımı hissediyorum. Böyle gizli işler yapmamın sebebi ise içten içe utanç duymam ama bazı insanlar yine de utandırıyor, aç ve sefil bırakarak ekmek yedirmiyor bana. Toplumun izin vermediği durumları gizli yaşayanlar yükselip çok para kazanıyor ve itibar sahibi oluyorlar ama sıra ben ve benim gibilere gelince bin türlü bahane buluyorlar. Benim tarafımdan kandırılacaklarını düşündükleri için mi, bilmiyorum ama durum böyle. Bu dürüstlük ve yalan konusu aklımı hep karıştırmıştır. Günümüzde gerçek ve yalan arasındaki çizgi öyle belirsizleşti ki, bu yüzden bir kişinin hayatı rahatlıkla mahvedilebilir. Yani çamur at, izi kalsın anlayışı ile bir insanın bütün hak ve özgürlükleri elinden alınır. O insana yaşam hakkı tanınmaz ki, yaşam hakkı en temel insan hak ve özgürlüklerindendir. Çalışıp çabalıyorum, kimsenin tavuğuna kış demiyorum ama yine de peşimde hafiye gibi dolanan insanlardan kurtulamıyorum. Göğsümün orta yerinde bıçak acısı gibi bir acı var. Her an kendimi tehdit altında hissediyorum, çünkü yaptığım bit davranıştan dolayı işten çıkarılarak ekmeğimden edilmektekten korkuyorum. Bu güven meselesi yüzünden hallaç pamuğu gibi dağıldım. Yok mu bunun bir çözümü?
Gözetlenmek Ve Umursanmamak.
- Konbuyu başlatan öğretmenbey
- Başlangıç tarihi
- Konunun Bağlantısını Kopyala Konunun Bağlantısını Kopyala
 |
 |
Türkiye'de herkes birbirinin kuyusunu kazmaya çalışabilir, bu milletçe huyumuz gibi bir şey. Size önerim, sizi takip edenler eğer sizi denetleme yetkisine sahip değilse (patron vs.) yerlerini hatırlatın. Mesela bir hareketinize laf mı ettiler, seni ilgilendirdiğini sanmıyorum filan deyin. Bu iş size verilmiş ve diğerlerinin müdahale hakkı yok diye anladım, bunu onlara da hissettirin. Özgüvenli ve güçlü durursanız karşı taraf çekinmeye başlar. Tabii bunu yaparken de aşırıya kaçmamak, dozunda azarlamak gerekiyor
iKnowWhoAreU
Doçent
Var çözüm olmaz olur mu olayı biraz daha acarsaniz özelden ben yardımcı olmaya çalışırım
- Konu Sahibi
- #4
Olayı daha daha ne kadar açayım? Bu yazıyı tek bir olay üzerinden yazmadım. Şu ana dek yaşadığım olayları düşünerek yazdım. Hayatımı bilseniz bana haksızlık edildiğini düşünürsünüz. Bana haksızlık edenlerin kendi şereflerini düşündüğü için beni suçladılarını, öne attıklarını ve harcadıklarını düşünürsünüz. Bu yaşıma kadar kaybolan yıllarımın hesabını kime soracağım diye içim içimi yiyor. Allah’ın adaleti nerede?
Her mesleğin bir zorluğu vardır. Özellikle bir eğitimci'nin, doktorun veya avukatın vs. Aslında bizler meslek seçerken, hayatımızı seçiyoruz. Fakat, ömür öyle birşey ki hevesle başladığımız gelecek çalışmalarımız. Bir konuma dahil olabilmek için verdiğimiz uğraşlarımız tamamen kendi konumumuzu güven altına alabilmekken. Maalesef ki şartlarımız, yaşadıklarımız bizi güvende hissettirmiyor. Biz işimizde ne kadar iyi olursak olalım, her daim kaybetme duygusu yaşayacağız. Çünkü biz insanız, özgürlüklerimiz, hür irademiz ve kendimizi ifade etme yetkimiz varken bunu yapamıyoruz. Zamanında vermiş olduğumuz o çabaların sonunda bize ne olacağını düşünebilseydik belki de bu baskıyı, bu tarz yaşamı tercih etmeyecektik. Ama şöyle bir gerçek var ki herhangi bir konumu olupta, olmayan arasında artık güvende kalabilecek bir vasıf kalmadı. Çünkü bizler, sadece kendi hayatlarımızın peşindeyiz. Gözden kaçırdığımız nokta şu ki, bizler kendi hayatlarımız için çabalarken güven duyacağımız bir alanımız yok. Dikkatlerimizi başka yerlere çekmek için elinden geleni yapanlar sayesinde, tutunacak tamamen kendimize has bir özelliğimiz bile yok. Çünkü bizler, bazı vatansever sanılan şahısların ne değerli milletleriyiz, ne de değerli sanılan eşyalarını koruyabilecek yetkiye sahip toplumlarıyız, Sizce bu haldeyken herşey kendinizi nasıl güvende hissedebilirsiniz ki?
Son düzenleme:
- Konu Sahibi
- #6
Hayatım pamuk ipliğine bağlı vallahi. Sanki her şey mümkün bu hayatta. İyi para kazanarak kendi istediğim hayatı yaşamaya izin vermiyorlar. Kendileri utandığı için benim davranışlarımı kısıtlıyorlar ya da ben bir şey yaptığımda onlar gizledikleri utançları yüzünden beni bulundukları ortamdan kovuyor ama ben utandığımda üstüme geliyorlar. Bu ülkenin mimleleri hiç bitmedi. İktidar da muhalefet de vatan millet sakarya edebiyatıyla koltuk kapmaya çalışıyor. Muhalefet yandık bittik diye ağıt yakıyor, iktidar şaha kalktık diye methiye düzüyor. Biri de demiyor ki ben ve benim gibi garabanlar sürünürken kıyamet niye kopmuyor? Bu millet ben ve benim gibilere yaşam hakkı tanımıyor. Dertleri ne? Benim nasıl bir insan olmamı istiyorlar? Aklımı aldılar, biliyor musunuz?
Ne iktidar ne de muhalefet size yardım etmeyecek çünkü konu sizin insanlarla kişisel iletişiminizle ilgili. İsterseniz bir psikologdan yardım alabilirsiniz ya da kişisel gelişim kitaplarına başvurabilirsiniz. Bunlara para harcamak istemiyorsanız da sorunu kendi başınıza çözmeniz gerekiyor. İlahî adalet konusuna gelince, ben kendi hayatımda bunun etkisini çok gördüm. Birine zarar verdiğimde zarara uğradım, biri bana zarar verdiğinde de bir süre sonra o kişinin zararını izledim. O yüzden ben şahit olsam da olmasam da cezalarını çekeceklerini biliyorum. Bu Dünya'da çekmeyebilirler de, Allah iflah olmayacak kişilerin azgınlıklarını arttırmak için onlara rahatı dibine kadar yaşatır. Çünkü bunun kıymetini bilmeyerek saçmalamaya devam edecek ve kendilerini batıracaklardır. Unutmayın herkes kendi yaptıklarından sorumlu ve bunun karşılığını verecek. Sizin yapmanız gereken şey mağdur edebiyatından kurtulun, değerinizin farkına varın ve özgüveninizi tazeleyin. Yanlış bir şey yapmıyorsanız yanlış yapanlar karşısında ezilmemeli, dik durmalısınız. Çünkü haklı ve doğru olansınızdır
- Konu Sahibi
- #9
Benim yaşım 31. Ben artık saygı görmek istiyorum. Kendimden küçükler bana akranlarıymış gibi muamele ediyor ve ben bunu istemiyorum. Üniversiteden zar zor mezun oldum. 2010 girişliyim. 2021'de mezun oldum. 11 yıl zulmettiler bana. Ben bırakmadım. 2009-2010 Eğitim-Öğretim Yılı'da üniversite sınavına sosyal hayatımı en aza indirerek çok çalıştım. Bir mesleğim olsun, emeklilik için para biriktireyim, saygın olayım, iyi bir hayatım olsun istedim. Ben kaç kez psikiyatrlara gittim, bilemezsiniz. Psikolojik deyip sıyrılamazsınız! Vasıfsız muamelesi görüyorum. İçim çok dolu ve yaşadıklarımı hangi sıra ile anlatacağımı bilmiyorum. Şuna adınız gibi emin olunuz ki, bana haksızlık yapıldı gerçekten.
Umarım hayatınızın geri kalanında huzur dolu, değerinizin bilindiği ve hak ettiğiniz saygıyı bulduğunuz günler geçirirsiniz..
Şu anda bu konu'yu okuyan kullanıcılar
Benzer konular
 |
 |